Mensen, trek je broek uit, trek alles uit, richt je aandacht hierop, want ik kan jullie een ervaring vertellen, waarvan je uit je dak gaat. Het is iets dat nog nooit iemand heeft gehoord! Dat kan ik garanderen.
Dit is Dr. Ian Stevenson en voordat ik verder ga, wil ik me even voorstellen. Want het is wat raar om tegen iemand te praten, terwijl maar door je hoofd gaat: "Met wie ben ik aan het praten? Wie is dat? Wie is dat?" Alles komt beter in perspectief, als je weet met wie je praat. Dan denk je: "Ahh..." Nietwaar?
Ik weet het pas kort, niet zo lang geleden, toen ik een fascinerende ervaring had. Dit is iets dat ik nooit voor mogelijk had gehouden vooral op het gebied waarop ik heb gewerkt en waaraan ik twijfelde, toen ik hier op Aarde was. Ik ging naar de andere kant en ik had heel veel nieuwe ervaringen verwacht. Maar niet wat ik werkelijk meemaakte. Wacht, laat ik naar het moment gaan waarop ik stierf.
Oh, ik voel me weer jong, ik voel me geweldig, ik kan zelfs mijn energie zien – ik bedoel niet energie, maar mijn expressie. Energie bestaat helemaal niet – O mijn God, ja, het is helemaal te gek. Jullie kennen me waarschijnlijk niet op deze manier, maar het is verbijsterend, het is geweldig. Mijn energie is voortdurend waar ik nu ben, constant, constant. Mijn hele wezen hier beweegt zich hier doorheen, mijn stem en alles in één expressie, dat is prachtig. [Moet je kijken, ik zit niet hoog genoeg voor de camera.] Nou, het is geweldig en ik ben hier in een fysiek vrouwenlichaam, het interdimensionale portaal, en ik kan rechtstreeks met jullie praten, weet je, direct en compleet alsof dit mijn lichaam is. Het is wat vreemd om als man in een vrouwenlichaam te zitten, maar laten we doorgaan met het onderwerp.
Ik ging dus over naar de andere kant en evenals ik nu doe, keek ik om me heen en zei: "Oké, waar zijn ze allemaal gebleven?" want ik stond nog steeds naast mijn lichaam, ik zag nog steeds mensen om me heen en toen gebeurde er iets wonderlijks. Alsof mijn gezichtsveld ging van, "Zzjukh...", weet je wel, van "Zzjukh..." [er schoof iets aan de kant]. Ik bedoel: "Zwoesh..." en alles werd WIT.
Ik zag niet meer het beeld van mensen in hun fysieke 3D gedaante. Wat ik nu zag was ex-pres-sie... Maar met expressie bedoel ik, dat ik de gedachten zag van wezens, ik begon de emoties van wezens te zien. Ik zag SYSTEMEN. Die systemen zijn fascinerend, want die systemen zitten midden in het hoofd van wezens, in hun solar plexus, in hun borstkas, om hun armen, in hun benen, in hun achterwerk, overal.
Hun gedachten circuleerden constant in de rondte en begonnen steeds in hun maag te genereren. Ik dacht: "Wat is hier in godsnaam aan de hand, wat zie ik allemaal?" Eerst dacht ik dat het aan mij lag nu ik in de dimensies was. Ik was me heel goed bewust dat ik dood was, ik wist wat het is om dood te zijn, gek genoeg. Maar wat ik nu zag versloeg alle records. Ik kon het niet begrijpen. Het was niet te plaatsen. Want eerst zag ik hun gewone gezichtsuitdrukking, maar toen werd alles helemaal wit met al die metalen systemen in hun hoofd en die generatoren, die energiedingen die in hun lichaam bewogen, in de rondte van het hoofd naar de solar plexus. En dan zag je al die gedachten ronddraaien en die emoties, ik zag voortdurend die emotionele bewegingen in die wezens rondtollen.
Dit was ongelooflijk. Ik dacht: "Wacht es even, dit slaat nergens op." Dit hoort er niet in. Dit gaat niet. Ik wist dat ik dood was en ik wist dat er veel wezens zoals ik dood zijn, dus ik ging naar iemand op zoek. Ik hoefde niet lang te zoeken, want zodra dat idee in mijn... expressie kwam – ik kan niet zeggen verstand, want in de dimensies heb je niet echt een verstand – maar op hetzelfde moment was er opeens een wezen en dat zei tegen me: "Zo, je bent zeker nieuw hier." En ik zei: "Ja dat is duidelijk, maar ik ben oké, ik ben dood en ik ben er nog steeds en het was een schitterende overgang en ik genoot ervan. Maar ik heb een vraag. Wat zijn die dingen in de mensen? Want ik zag ze eerst als gewone mensen, toen ik daar dood was naast mijn lichaam, werden ze opeens helemaal wit en ik begon al die systemen in hun lichaam te zien."
Ze leken echt op systemen, letterlijk. Dat was het eerste woord dat in me opkwam toen ik die dingen zag. Hij zei tegen me: "Dat zijn systemen". En ik zei: "Maar ik begrijp het niet, want ik zie ze niet op het niveau van 3D – mensen zien er daar normaal uit – maar wat is dan dat witte dimensionale "Swoesj" dat langs komt, waarna ik opeens al die dingen ga zien?"
Hij legde uit: "Die systemen zijn interdimensionaal." Ik zei: "Goed, maar hoe werken ze dan?" In principe werken ze op het niveau van het denken en alle mensen denken, nietwaar? Ik wil jullie adviseren om daarmee te stoppen. Echt waar. Want het is de activiteit van het denken en de betrokkenheid bij emoties en gevoelens. Allerlei gevoelens, je hebt dat gevoel van liefde en geluk, en dat gevoel van allemaal knus bij elkaar, en liefde "Aah, aah..." en woede, zo van "Grrmphfff..." en dan heb je deze nog van angst "Wa-a-ah..." Al die uitdrukkingen van emoties en gevoelens en gedachten, die door je hoofd gaan, zijn onderdeel van die systemen op interdimensionaal niveau.
Ik zei: "De mensen weten dit toch?" Hij zei: "Nee, mensen willen dit niet weten."
Ik kan jullie vertellen, dat dit angstaanjagend spul is. Het is werkelijk doodeng. En mensen weten dit niet. Mensen zitten constant in hun hoofd, ze denken, denken, denken, "Oh, het is oké, het is oké, het is oké." Ze denken dat gevoelens normaal zijn! Dat emotioneel worden normaal is! Maar dat is het NIET!
Ik zal doorgaan in het tweede deel.
Dit is Ian Stevenson,
Tot straks.
Dr Ian Stevenson (1918 - 2007) was een Canadese psychiater die veel onderzoek deed naar reïncarnatie.
