Desteni NL Blog

door Anoniem

De reden waarom we onszelf alleen tijdelijk ervaren in het Fysieke, wanneer we 'vrijkomen'/'uitgestoten' worden uit het mindbewustzijnsysteem, in het moment van sterven, voordat we 'overgaan'van het Stoffelijke naar de Andere Kant:

is omdat er delen van onszelf zijn die soms, bij gelegenheid, gedurende onze ervaring van ons leven in deze wereld, op deze Aarde - samensmelten met en als het Fysieke. Zulke delen van onszelf, van ons 'zijn', die samensmelten met en als het Fysieke - manifesteren wanneer we onszelf 'uitbreiden' voorbij ons bestaan in het mindbewustzijnsysteem, direct in het Stoffelijke-zelf.
Dit betekent dat - deze en zulke delen van onszelf niet 'onderworpen' zijn aan, gedefinieerd door, geprogrammeerd en gecreëerd in of beperkt tot het mindbewustzijnsysteem alleen - Nee.
Zulke delen van en als onszelf, het wezen, worden werkelijk geleefd als onszelf, en in dat Leven - staan ze met en als het fysieke-zelf, en niet alleen in het mindbewustzijnsysteem als Kennis van 'weten'.

Dit vindt vanzelfsprekend alleen plaats op Onbewust Niveau, want er zullen bijvoorbeeld niet meer dan drie 'aspecten van het wezen van zelf' zijn, die geleefd worden als onszelf, het wezen, als de echte, werkelijkheid van 'wie we zijn', die uitbreiden in, met en als het Stoffelijke. De hele rest van zelf, het wezen, is samengesmolten met en als het mindbewustzijnsysteem, dat alles beslist, definieert en bepaalt 'wie zelf is' in deze wereld.

Het grootste gedeelte van de mensheid heeft slechts één aspect van hun wezen, hun 'werkelijk-zelf' hier dat werkelijk geleefd wordt als onszelf, dat zich uitbreidt in, door en als het Stoffelijke, dat werkelijk fysiek is, Hier = al het andere van onszelf als 'wie we zijn' is het mindbewustzijnsysteem. Dit betekent dat - we eigenlijk alleen werkelijk bestaan als één (misschien drie, maximaal) aspect(en)/expressie(s) van ons huidig, werkelijk, echte zelf - dat werkelijk, echt geleefd wordt als onszelf dat uitbreidt in, als en met het Stoffelijke, terwijl/wanneer we in deze wereld zijn. En zelfs daarvan zijn we ons duidelijk niet bewust terwijl en wanneer we in deze wereld zijn, want we zijn zo verzwolgen door het Systeem als het mindbewustzijnsysteem.
Het mindbewustzijnsysteem waarin de gehele rest van 'onszelf' als 'wie we zijn' bestaat, dat zelfs niet eens Echt is, want het houdt allemaal op te bestaan in de Dood wanneer het mindbewustzijnsysteem afsluit en stopt met te functioneren.

Al dat dan overblijft, is de Ene (misschien - drie - maximaal) aspecten/expressie(s) van onszelf die blijven als onszelf, zelfs in de Dood - omdat dit, feitelijk, echt, ons is, het wezen, dat geleefd wordt, en door dat te leven - 'leefde het door de Dood heen', 'blijft als ik in de Dood'.
Alleen dat wat werkelijk 'leeft': 'leeft door de Dood heen', 'blijft over in de Dood' - want de dood bestaat alleen voor dat wat niet echt is, wat niet 'leeft'.

Dit betekent dan dat - Niets van Ons Echt is, werkelijk echt is.
Dit betekent dan ook dat - Niemand van Ons Leeft, werkelijk leeft.
Want we gaan allemaal dood.

Maar een, misschien drie aspect(en)/expressie(s) als delen van onszelf, het wezen dat wij zijn, blijft/leeft door de Dood heen - maar wij, als de totaliteit van ons wezen als 'wie we zijn'- sterven.
Dus, in essentie betekent verklaren dat - zelfs door een, misschien drie aspect(en)/expressies) te 'leven' als onszelf, het werkelijke wezen = betekent niets, absoluut niets.
Alleen dat - we een kans hebben om naar de Aarde terug te keren om onszelf de mogelijkheid te geven onszelf van een Intelligent Systeem dat functioneert, te transformeren naar een Levend Wezen dat werkelijk, echt Leeft en zo blijft, Oneindig Staand. En niet alleen maar een 'tijdelijke levenservaring die absoluut irrelevant is'.

(Voordat ik verder ga met de absolute irrelevantie te beschrijven die wij zijn als 'wie we zijn' in deze wereld, deze Aarde, in het mindbewustzijnsysteem, door het 'levende bewijs daarvan' dat ik ben - even snel een Geschiedenis voetnoot:
Begrijp dat - zulke aspecten/expressies als onszelf, het wezen, die werkelijk 'geleefd' als onszelf zijn - zich manifesteerden als onszelf gedurende vele levens van fysieke ervaringen in deze wereld, op deze Aarde. Voornamelijk doordat we precies dezelfde of soortgelijke levens hadden, leven na leven na leven, in de Kringloop van de Ziel-Constructie Reïncarnatie, samen met precies dezelfde of een soortgelijke mindbewustzijnsysteem-invoeging, zodat deze 'levenservaringen' opnieuw gegenereerd werden, steeds weer en weer en weer.
Dus - omdat we precies dezelfde of soortgelijke levenservaringen regenereerden, samen met precies hetzelfde of een soortgelijk mindbewustzijnsysteem-ontwerp, leven na leven in deze wereld, op deze Aarde, ontwikkelden we uiteindelijk delen van en als onszelf tot echtheid, tot werkelijkheid - die we werkelijk, echt begonnen te leven als onszelf.
Dergelijke 'delen van en als onszelf' bleven later door de Dood heen bij en als ons, omdat ze ons werden.

lees meer op DesteniNL

Als ik de titel lees van mijn eigen ervaring die ik beschrijf, van mijn eigen Dood - klinkt die als van 'buiten deze wereld', dat je hier een feitelijke, werkelijke ervaring van de Dood, mijn Dood, zult lezen - geschreven door mij, via het Portaal, een ander mens - hier.

Dood is 'buiten deze Wereld', want Dood gebeurt feitelijk 'aan de andere kant' bij wijze van spreken. Je sterft op het moment dat je je lichaam verlaat. Het moment dat jij, het wezen, het lichaam verlaat, het menselijk stoffelijk lichaam - sterf je.

Je sterft eigenlijk niet terwijl je in het lichaam bent - het menselijk lichaam sterft, terwijl jij, het wezen, er nog steeds in bent. Maar je eigen dood vindt plaats op het moment dat je het lichaam verlaat, naar de 'Andere Kant'.

Dus ik ervaarde de dood van het Fysieke en ook mijn eigen Zelf Dood, want de persoon die ik was, is niet meer hier. Dit is zo onmiskenbaar omdat ik mezelf als heel anders ervaar dan wie en hoe ik was op Aarde. Ik voel me 'jonger' met meer 'diepte'/'werkelijkheid' van mijzelf hier.

En buiten dat - door wat ik heb gezien, ervaren en mij getoond is doorheen de tijd van bestaan, is het onmogelijk dat 'wie ik was' op Aarde zou kunnen staan binnen mijn huidig begrip van mijn 'werkelijk zelf' hier op dit moment in relatie tot wat ik onder ogen heb gezien, van mezelf.

De ervaring van mezelf in de Dood, aan de 'Andere Kant' (god - ik zou willen dat er een ander woord voor was, want het is niet zo dat er een sluier/muur is, die het Interdimensionale scheidt van het Stoffelijke. Het is meer zo dat degenen die nu sterven bestaan in de 'substantie' van het Stoffelijke, de bron-substantie van het Stoffelijke, dat waarin en waardoor het Stoffelijke gemaakt is.
We zijn niet meer ingegoten in de Gemanifesteerde Structuur van het Stoffelijke zoals het menselijk fysieke lichaam. Het mindbewustzijnsysteem is als het pad naar binnen in deze Stoffelijke Realiteit, waar het wezen via het mindbewustzijnsysteem samensmelt met de substantie en gemanifesteerde structuur van het Stoffelijke om hier in deze wereld te zijn.
Dus ik ben niet 'daar buiten' ergens in een aparte realiteit, ik ben nog steeds hier in het Stoffelijk bestaan, alleen - ben ik niet in de gemanifesteerde structuur van het Stoffelijke als het Fysieke Lichaam, ik ben alleen de substantie ervan. Dus het mindbewustzijnsysteem is de 'verbinding' waarin een wezen staat, om samengesmolten te worden met de substantie en de gemanifesteerde structuur van het Stoffelijke. Als jij, het wezen, doodgaat - breekt en sluit de verbinding/het pad en je bent dan 'gescheiden' van de gemanifesteerde structuur van het stoffelijke als het fysieke lichaam en bestaat alleen voort in en als de substantie.)

Zo - waar waren we, de ervaring van mijzelf in de Dood, aan de 'Andere Kant', was meer echt dan de ervaring van mezelf in deze wereld op Aarde. Ik ervaar 'mij' echt, onvervalst. Ik heb niet langer verscheidene andere ervaringen IN mij die van ergens uit mezelf komen op verschillende manieren.

Ik ervaar MIJ, compleet - in totaliteit. Niet vanuit het perspectief van afscheiding, waarbinnen ik 'alleen mij, waar alleen ik besta’ ervaar - nee. Ik kan het het beste beschrijven alsof je voor het eerst je hele lichaam ervaart, maar dan als jezelf. Elk en ieder deel van je gehele Fysieke Lichaam ervarend en alle ervaringen erin en die erbij horen - alsof je voor het eerst beseft dat je daadwerkelijk in een Stoffelijk Lichaam bent, met een Stoffelijk Lichaam, als een Stoffelijk Lichaam. Totaal, compleet alles ervarend erin, ervan en als het, in absoluut detail en specificiteit. Dit is wat ik bedoel met MIJ ervaren, volledig - alsof ik 'ergens anders' ben geweest en ik me realiseerde dat ik werkelijk hier ben, en dat ik meer ben hier en met mij hier, dan ik ooit voor mogelijk zou hebben gehouden.

Laat ik beginnen met te schrijven over mijn ervaring 'vanaf het begin van het einde', want hierdoor zal wat ik hierboven heb beschreven als de huidige ervaring van mezelf, duidelijker worden voor jullie. De beste of enige manier waarop ik de huidige ervaring van mezelf en wat ik hierboven heb geschreven, kan beschrijven - is door mijn ervaring 'van het begin van het einde' en al het andere ertussen in, tot op dit moment, hier, neer te schrijven.

Hier is het:

Ik zat 'met mijn handen in het haar' toen ik me realiseerde dat ik gestorven was - want dat was werkelijk het laatste wat ik verwachtte dat er zou gebeuren. Het was nogal 'ongelooflijk', ik kon gewoon niet geloven dat ik gestorven was. Ik bedoel - ik was echt boos dat ik gestorven was. 'Boos en in Ongeloof' was het statement van mijn ervaring. Het ging van 'Wel verdomme - waarom moest je jezelf nou zo nodig dood laten gaan' - lol

Het was zeker onverwacht - en ik ervaarde echt dat 'onverwachte en ongeloof' als mezelf, in het sterven. Ik bedoel - je ervaart dat echt. Je ervaart een echte schok als je sterft, vanuit het oogpunt van werkelijk, echt ervaren dat je het 'niet verwacht'.

De schok is niet zozeer vanwege het sterven op zich, maar om het onverwachte ervan. De boosheid en het ongeloof die ik ervaarde kwamen meer door de vraag 'Waarom ging ik dood' - alsof ik op de een of andere manier in het moment van Dood wist, dat ik persoonlijk verantwoordelijk was voor mijn eigen dood, vanuit het gezichtspunt dat 'ik mezelf doodde'.
In realiteit doodde ik mezelf niet met opzet - ik pleegde geen zelfmoord. Ik veronderstel dat sommigen mijn dood een zonderling ongeluk zouden noemen (maakt mij dat dan een zonderlinge speling der natuur - lol). Het was alleen de ervaring van mezelf in het moment dat ik besefte dat ik gestorven was - dat ik op de een of andere manier wist dat ik persoonlijk verantwoordelijk was voor mijn dood. Dat het niet zomaar een ongeluk of toevalligheid was dat toevallig gebeurde - daarom ervaarde ik 'boosheid en ongeloof'.
Dit is wat ik ervaarde in het moment van sterven toen ik besefte dat ik dood was gegaan.

Oké - ik maakte een sprongetje naar waar 'ik besefte dat ik gestorven was' - dit wat ik hierboven schreef toen ik mijn fysieke lichaam al 'verlaten' had. Want - het was pas toen ik mijn fysieke lichaam had 'verlaten' en aan de 'Andere Kant' was, dat ik me realiseerde dat ik gestorven was. Ik ga terug naar het begin - waar ik ervaarde dat ik daadwerkelijk uit het Lichaam ging, het proces van uit het Fysieke Lichaam gaan. En je hebt werkelijk de ervaring van het Fysieke Lichaam te 'verlaten'. Je 'verlaat' letterlijk het Fysieke Lichaam en ervaart letterlijk dat 'weggaan'.

wordt vervolgd in deel 2

lees verder op DesteniNL

...ik 'bewoog me letterlijk uit het fysieke lichaam' als de Uitademing als Mij en 'bewoog' naar de 'Andere Kant' met alleen Mezelf als Adem. En 'keerde terug' naar de ervaring van mezelf als Adem als een 'zacht briesje' - alleen maar Hier zijnde.

Merk op dat ik - in en gedurende de ervaring die ik zonet beschreef - niet wist/besefte/begreep dat ik eigenlijk 'aan het doodgaan was' en uit het Stoffelijke ging als en met Adem als Mij.

Pas toen ik helemaal uit het Stoffelijke naar 'de Andere Kant' was gegaan, en Hier was als de ervaring van mij als Adem - besefte ik dat ik net was gestorven en begreep ik dat de ervaring die ik net had gehad, 'letterlijk het fysieke lichaam verlaten' was.

Ik was zo totaal in het Moment van mijn Ervaring - dat alles wat bestond, gewoon - Dat - was, en dat is het.

Toen - toen ik besefte dat ik gestorven was en de gehele ervaring had van letterlijk uit het het fysieke lichaam te gaan, ervaarde ik de 'onverwachtheid' en 'boosheid met ongeloof' waarover ik eerder schreef.

Wat er zo grappig is ('grappig' op een fascinerende manier) aan wat ik met jullie deelde over mijn ervaring - is dat ik 'bang was om dood te gaan' hoewel ik al in het proces van sterven was, waar ik niets aan kon doen - lol. Ik bedoel maar - ik wás aan het sterven.

Het stervensproces was begonnen. Ik was 'middenin het stervensproces' en de onvermijdelijkheid van de Dood was zeker, het was al gebeurd. Ik was alleen nog het 'stervensproces' aan het ervaren - de Dood was al Hier.

Doch - de 'angst om te sterven' was verbonden met de 'angst om niet te kunnen ademen, om geen lucht in mijn longen te kunnen krijgen'. Dit is het interessante gedeelte. Het 'grappige gedeelte' was dat ik probeerde te ademen terwijl ik al geen fysiek lichaam meer had, met longen om lucht in te ademen, en dat er dus in beginsel geen lucht was.

Want ik, het wezen, was al 'gescheiden' van het fysieke lichaam - maar ik was nog steeds 'deel van' het fysieke lichaam, maar niet in, als of van het = ik had nog niet losgelaten, waardoor ik de hele ervaring had die ik hierboven beschreef.

Het 'loslaten' gedeelte gebeurde op het moment dat ik de paniektoestand door de ervaring van het naar adem snakken waarin ik was, stopte. En door mezelf te stoppen 'lucht te willen inademen in mijn longen uit doodsangst' - werd ik Adem-zelf en 'bevrijdde mezelf' zo van mezelf, bij wijze van spreken.

Hier wat inzichten en realisaties wat betreft mijn 'Adem/Dood-ervaring' in het verlaten van en vertrekken uit mijn fysieke lichaam:

1. Dood

Het moment dat je sterft - is het eerste wat er 'gebeurd' dat jij, het wezen, 'afsplitst' van het mindbewustzijnsysteem. Dit is het moment dat jij 'als wie jij bekend was' op Aarde en hoe jij jezelf kende en al het andere dat je kende van en over jezelf in relatie tot jou - sterft.

Want dat alles was 'kennis' - en al die 'kennis' van en over jezelf is afhankelijk van het mindbewustzijnsysteem, want alles ervan bestond en bestaat in het mindbewustzijnsysteem, waarin jij, het wezen, bestaat. In de Dood - stopt het mindbewustzijn met functioneren en 'sluit' letterlijk 'af', en word jij, het wezen, losgelaten uit het mindbewustzijnsysteem en dan vind je jezelf voor een moment in het fysieke lichaam.

De tijdelijke Fysieke Ervaring vindt plaats wanneer je vrij komt van het mindbewustzijnsysteem,

in het Fysieke gaat en van het Fysieke naar 'de Andere Kant' gaat, met alleen jezelf.

Omdat we nog niet gelijk en één als het Stoffelijke zijn, in het moment van sterven wanneer het mindbewustzijnsysteem... (het is nog steeds behoorlijk 'vreemd' om 'mindbewustzijnsysteem' te zeggen, gezien vanuit hoe ik daarin bestaan heb in deze wereld, 'zonder het te weten of te beseffen' - wat op zich zelfs nog enger/beangstigender is: dat ik bestond in een mindbewustzijnsysteem - onbewust van alles!

Ik realiseerde me dat ik aan alles voorbij heb gezien - inclusief mezelf, mij hier - terwijl en toen ik bestond in een mindbewustzijnsysteem. En voorts dat ik pas nu, na de Dood, de volledige reikwijdte van mezelf zie, weet, besef en begrijp in relatie met alles. Dat niet alleen ik besta, die belangrijk is, die hier is = al het andere eveneens.

Alles, wat alles is dat ik buiten beschouwing heb gelaten in mijn bestaan op Aarde, van mezelf - ik zag voorbij aan ALLES dat bestaat, inclusief mijn eigen bestaan: het is gewoonweg niet te geloven!

*ik schud mijn hoofd in beschaamde verbazing, want ik bedoel - hoe erg verneukt moet je zijn dat je niet eens je eigen verneuktheid ziet?*)

Oké, alweer - waar waren we...

Omdat we nog niet één en gelijk zijn als het Fysieke: in het moment van de Dood wanneer het mindbewustzijnsysteem letterlijk stopt te functioneren en afsluit, worden wij, de wezens, vrijgelaten en uitgestoten uit de manifestatie van het mindbewustzijnsysteem in onze fysieke lichamen, en ervaren onszelf dus tijdelijk alleen maar IN het fysieke.

(Lol - hier is een interessant punt: ik was vele jaren in mijn fysieke lichaam in deze wereld en op deze Aarde. En alleen in het moment van mijn ervaring in het stervensproces - had ik mijn eerste fysieke ervaring in 'Gewaar-Zijn' van het Werkelijke Fysieke dat hier is, maar slechts voor een kort ogenblik. Wat gebeurde toen ik verstrikt en verstrengeld was in en als de octopustentakels, samen met de warmte die ermee gepaard ging.

De octopustentakels waren in feite de aderen en spierweefsel van het fysieke lichaam waarin ik mezelf ervaarde, en de 'warmte' was de feitelijke warmte van het fysieke lichaam.

Ik was altijd alleen maar in het mindbewustzijnsysteem, afgescheiden van het Fysieke, afgescheiden van mijn Zelf - voorbijgaand aan Alles, mezelf incluis).

lees verder op DesteniNL

De 'real-time' beschrijving van mijn ervaring in het moment van de Dood en het proces van het daadwerkelijk verlaten van het fysieke lichaam:

Ik ervaarde mezelf als 'wakker wordend' snakkend naar adem - totaal door paniek bevangen.

Alsof ik sliep en ik in mijn slaap niet ademde en ik opeens wakker werd, met een enorme behoefte om lucht in mijn longen te ademen. Tegelijkertijd met die ervaring van een enorme behoefte om lucht in mijn longen te ademen, werd ik 'wakker', verstrikt en verstrengeld tussen en met 'draden' die aanvoelden als heel erg lange octopustentakels - helemaal over me heen.

De eerste 'gedachte'/'ervaring van mezelf' die opkwam was dat ik dacht/ervaarde te verdrinken - omdat de plaats/ruimte waarin ik was 'aanvoelde' als een heel erg dikke vloeibare substantie = er was geen lucht. Ik voelde me erg klein, in een grote ruimte gevuld met of gemaakt van alleen deze erg lange octopustentakels waarin ik verstrikt en verstrengeld was. Ik was compleet samengeperst en ondergedompeld in deze erg dikke vloeibare substantie waaruit deze lange octopustentakels gemaakt waren, wat ook erg warm was - ik ervaarde mezelf als erg warm.

Ik kon alleen de 'contouren' van de erg lange en dikke octopustentakels zien, die donkergrijzig met een donkergroene resonantie waren en kon mezelf 'overspoeld' voelen in en als deze erg dikke vloeibare substantie, niet in staat om te ademen of lucht te krijgen.

De tentakels bewogen voortdurend - er waren er erg, erg veel en ik voelde ze echt overal over me heen bewegen, me samenpersend - want er was letterlijk geen plaats voor mij daar waarin ik mijzelf ervaarde.

Dit wat ik hierboven beschreef was mijn ervaring van het eerste moment - ik wist niet waar ik was of wat er aan de hand was, maar dit was helemaal niet van belang - ik vroeg me zelfs niets af. Er was verwarring want ik 'begreep' niet waar ik was of wat er aan de hand was - maar, wat zulke vragen en zorgen verdrong was mijn wanhopige behoefte aan lucht, mijn wanhopige behoefte om te ademen en weg te komen van waar ik mezelf ervaarde.

Ik probeerde te ademen, maar kon dat helemaal niet. Ik bleef in precies dezelfde toestand als in mijn eerste 'happen naar adem' toen ik 'wakker' werd - zoals wanneer je naar adem snakt en je borst voelt krap en je kunt geen lucht meer inademen en niet meer uitademen = omdat er geen lucht is, en je blijft alleen maar in en als die toestand/ervaring.

Ik probeerde en probeerde en probeerde lucht te krijgen, in de 'naar adem snakkende' toestand waarin ik mezelf ervaarde. Maar tegelijkertijd wist ik dat er geen lucht was, ik probeerde het toch omdat ik niet dood wilde gaan en wist dat ik zou sterven als ik geen lucht in mijn longen kreeg, als ik niet ademde. Ik wilde alleen maar ademen, lucht in mijn longen krijgen en wegkomen uit deze plaats, deze ervaring.

In deze voortdurende poging om lucht te krijgen, terwijl ik wist dat er geen lucht was, realiseerde ik me dat ik mijn fysieke lichaam niet voelde/ervaarde. Ik ervaarde het binnenste van mijn fysieke lichaam niet. Ik kon 'mijn longen of mijn borst' niet 'voelen'. Toen besefte ik dat ik mezelf ervaarde als een gemanifesteerde vorm van nietsheid - alsof ik een letterlijke vorm 'gesmeed' uit nietsheid was. En als deze 'gemanifesteerde Vorm van Nietsheid' ervaarde ik deze 'wanhopige behoefte om te ademen'.

De 'wanhopige behoefte om te ademen' was geen fysieke lichaamservaring, het was een Zelf-ervaring. Ik ervaarde MIJ die adem nodig had, wanhopig - niet als mij in een fysiek lichaam dat lucht in zijn longen nodig heeft. Dit was alles dat ik was in dat moment - al dat ik was geworden als Mij was deze wanhopige behoefte om te ademen - de 'Wanhoop om te Ademen'.

Toen ik besefte dat ik mijn fysieke lichaam niet kon voelen/ervaren, het binnenste van mijn fysieke lichaam zoals mijn longen - stopte ik mezelf. Want, alhoewel ik mijn fysieke lichaam of de binnenkant van mijn fysieke lichaam, zoals mijn longen, niet kon ervaren en voelen = was ik 'er' nog steeds. Dus ik stopte met naar 'adem te zoeken', om lucht in mijn longen te krijgen, want ik realiseerde me dat ik helemaal geen longen had - lol. (Nu is het grappig - maar het was niet zo leuk op het moment van de ervaring - het was meer 'vreemd' - erg, erg 'vreemd')

Toen - de paniekerige angsttoestand waarin ik me bevond omdat ik geen lucht in mijn longen kon ademen, waardoor ik manifesteerde in en als de ervaring van 'happend naar adem', waarvan ik wist dat die er niet was - verdween gewoon.

(Opmerking: heel, heel voorzichtig stopte ik met 'het zoeken naar lucht' in mijn 'snakkend naar adem' ervaring van mezelf - omdat ik door 'voorzichtig langzaam te stoppen' ik me er tegelijkertijd van wilde verzekeren dat wat ik ervaarde als ik die geen longen had, echt was.)

In precies hetzelfde moment dat mijn door paniek bevangen staat van angst en snakken naar adem die er niet was-ervaring van mijzelf verdween toen ik mezelf stopte - kalmeerde ik echt en in het 'rustig worden' ervaarde ik mijzelf als 'gevuld met en als Adem zelf'.

Geen 'Lucht'- maar Adem-Zelf.

Het was een 'vervulling van mij' als Adem - niet ik die wanhopig probeert om lucht in mijn longen te krijgen. Het was simpel - eenvoudig Hier - de ervaring van mij als de vervulling van en als Adem-zelf. De Adem als wat ik mezelf ervaarde had niets te maken met 'Lucht', er was geen lucht - ik werd de Adem-zelf als Adem. Het was zo'n simpel moment van eenvoud - en ik was Hier als Adem-zelf.

Toen de 'kalmering' ingezonken was als mij toen ik de Adem-zelf werd - werd ik erg rustig, stil in mezelf - mezelf ervarend als een gemanifesteerd zacht briesje, zich zachtjes bewegend uit de plaats en ervaring waarin ik was.

De 'zachte beweging' van mij als een 'gemanifesteerd zacht briesje uit de plaats en ervaring waarin ik was' - was ik als de Uitademing, mezelf uitademend. Ik was de beweging van de Uitademing, gemanifesteerd als Mij - letterlijk uit de plaats/ruimte/ervaring bewegend waarin ik was - als de Uitademing als mij.

En het was niet een ervaring van 'lucht uitademen uit de longen', ze waren er beiden niet - Nee - het was ik als de manifestatie van de Uitademing. Ik werd en was compleet de Uitademing-zelf.

Dit - het moment dat ik 'letterlijk uit het fysieke lichaam vandaan bewoog' als de uitademing als mij en me 'naar de Andere Kant bewoog' met alleen Mezelf als Adem. En 'keerde terug' naar de ervaring van mezelf als Adem als een 'zacht briesje'- alleen maar Hier zijn.

lees verder op DesteniNL