De 'real-time' beschrijving van mijn ervaring in het moment van de Dood en het proces van het daadwerkelijk verlaten van het fysieke lichaam:
Ik ervaarde mezelf als 'wakker wordend' snakkend naar adem - totaal door paniek bevangen.
Alsof ik sliep en ik in mijn slaap niet ademde en ik opeens wakker werd, met een enorme behoefte om lucht in mijn longen te ademen. Tegelijkertijd met die ervaring van een enorme behoefte om lucht in mijn longen te ademen, werd ik 'wakker', verstrikt en verstrengeld tussen en met 'draden' die aanvoelden als heel erg lange octopustentakels - helemaal over me heen.
De eerste 'gedachte'/'ervaring van mezelf' die opkwam was dat ik dacht/ervaarde te verdrinken - omdat de plaats/ruimte waarin ik was 'aanvoelde' als een heel erg dikke vloeibare substantie = er was geen lucht. Ik voelde me erg klein, in een grote ruimte gevuld met of gemaakt van alleen deze erg lange octopustentakels waarin ik verstrikt en verstrengeld was. Ik was compleet samengeperst en ondergedompeld in deze erg dikke vloeibare substantie waaruit deze lange octopustentakels gemaakt waren, wat ook erg warm was - ik ervaarde mezelf als erg warm.
Ik kon alleen de 'contouren' van de erg lange en dikke octopustentakels zien, die donkergrijzig met een donkergroene resonantie waren en kon mezelf 'overspoeld' voelen in en als deze erg dikke vloeibare substantie, niet in staat om te ademen of lucht te krijgen.
De tentakels bewogen voortdurend - er waren er erg, erg veel en ik voelde ze echt overal over me heen bewegen, me samenpersend - want er was letterlijk geen plaats voor mij daar waarin ik mijzelf ervaarde.
Dit wat ik hierboven beschreef was mijn ervaring van het eerste moment - ik wist niet waar ik was of wat er aan de hand was, maar dit was helemaal niet van belang - ik vroeg me zelfs niets af. Er was verwarring want ik 'begreep' niet waar ik was of wat er aan de hand was - maar, wat zulke vragen en zorgen verdrong was mijn wanhopige behoefte aan lucht, mijn wanhopige behoefte om te ademen en weg te komen van waar ik mezelf ervaarde.
Ik probeerde te ademen, maar kon dat helemaal niet. Ik bleef in precies dezelfde toestand als in mijn eerste 'happen naar adem' toen ik 'wakker' werd - zoals wanneer je naar adem snakt en je borst voelt krap en je kunt geen lucht meer inademen en niet meer uitademen = omdat er geen lucht is, en je blijft alleen maar in en als die toestand/ervaring.
Ik probeerde en probeerde en probeerde lucht te krijgen, in de 'naar adem snakkende' toestand waarin ik mezelf ervaarde. Maar tegelijkertijd wist ik dat er geen lucht was, ik probeerde het toch omdat ik niet dood wilde gaan en wist dat ik zou sterven als ik geen lucht in mijn longen kreeg, als ik niet ademde. Ik wilde alleen maar ademen, lucht in mijn longen krijgen en wegkomen uit deze plaats, deze ervaring.
In deze voortdurende poging om lucht te krijgen, terwijl ik wist dat er geen lucht was, realiseerde ik me dat ik mijn fysieke lichaam niet voelde/ervaarde. Ik ervaarde het binnenste van mijn fysieke lichaam niet. Ik kon 'mijn longen of mijn borst' niet 'voelen'. Toen besefte ik dat ik mezelf ervaarde als een gemanifesteerde vorm van nietsheid - alsof ik een letterlijke vorm 'gesmeed' uit nietsheid was. En als deze 'gemanifesteerde Vorm van Nietsheid' ervaarde ik deze 'wanhopige behoefte om te ademen'.
De 'wanhopige behoefte om te ademen' was geen fysieke lichaamservaring, het was een Zelf-ervaring. Ik ervaarde MIJ die adem nodig had, wanhopig - niet als mij in een fysiek lichaam dat lucht in zijn longen nodig heeft. Dit was alles dat ik was in dat moment - al dat ik was geworden als Mij was deze wanhopige behoefte om te ademen - de 'Wanhoop om te Ademen'.
Toen ik besefte dat ik mijn fysieke lichaam niet kon voelen/ervaren, het binnenste van mijn fysieke lichaam zoals mijn longen - stopte ik mezelf. Want, alhoewel ik mijn fysieke lichaam of de binnenkant van mijn fysieke lichaam, zoals mijn longen, niet kon ervaren en voelen = was ik 'er' nog steeds. Dus ik stopte met naar 'adem te zoeken', om lucht in mijn longen te krijgen, want ik realiseerde me dat ik helemaal geen longen had - lol. (Nu is het grappig - maar het was niet zo leuk op het moment van de ervaring - het was meer 'vreemd' - erg, erg 'vreemd')
Toen - de paniekerige angsttoestand waarin ik me bevond omdat ik geen lucht in mijn longen kon ademen, waardoor ik manifesteerde in en als de ervaring van 'happend naar adem', waarvan ik wist dat die er niet was - verdween gewoon.
(Opmerking: heel, heel voorzichtig stopte ik met 'het zoeken naar lucht' in mijn 'snakkend naar adem' ervaring van mezelf - omdat ik door 'voorzichtig langzaam te stoppen' ik me er tegelijkertijd van wilde verzekeren dat wat ik ervaarde als ik die geen longen had, echt was.)
In precies hetzelfde moment dat mijn door paniek bevangen staat van angst en snakken naar adem die er niet was-ervaring van mijzelf verdween toen ik mezelf stopte - kalmeerde ik echt en in het 'rustig worden' ervaarde ik mijzelf als 'gevuld met en als Adem zelf'.
Geen 'Lucht'- maar Adem-Zelf.
Het was een 'vervulling van mij' als Adem - niet ik die wanhopig probeert om lucht in mijn longen te krijgen. Het was simpel - eenvoudig Hier - de ervaring van mij als de vervulling van en als Adem-zelf. De Adem als wat ik mezelf ervaarde had niets te maken met 'Lucht', er was geen lucht - ik werd de Adem-zelf als Adem. Het was zo'n simpel moment van eenvoud - en ik was Hier als Adem-zelf.
Toen de 'kalmering' ingezonken was als mij toen ik de Adem-zelf werd - werd ik erg rustig, stil in mezelf - mezelf ervarend als een gemanifesteerd zacht briesje, zich zachtjes bewegend uit de plaats en ervaring waarin ik was.
De 'zachte beweging' van mij als een 'gemanifesteerd zacht briesje uit de plaats en ervaring waarin ik was' - was ik als de Uitademing, mezelf uitademend. Ik was de beweging van de Uitademing, gemanifesteerd als Mij - letterlijk uit de plaats/ruimte/ervaring bewegend waarin ik was - als de Uitademing als mij.
En het was niet een ervaring van 'lucht uitademen uit de longen', ze waren er beiden niet - Nee - het was ik als de manifestatie van de Uitademing. Ik werd en was compleet de Uitademing-zelf.
Dit - het moment dat ik 'letterlijk uit het fysieke lichaam vandaan bewoog' als de uitademing als mij en me 'naar de Andere Kant bewoog' met alleen Mezelf als Adem. En 'keerde terug' naar de ervaring van mezelf als Adem als een 'zacht briesje'- alleen maar Hier zijn.
lees verder op DesteniNL
