11 augustus 2007
Dit is Ludwig Wittgenstein.
Ik spreek tegen jullie in dit vrouwenlichaam, het interdimensionale portaal. Ik weet nog niet wat ik jullie ga vertellen, maar ik zie wel wat er komt in het moment. Welnu, ik kan jullie een fascinerende ervaring uitleggen. Ik ben alweer een ander dimensioneel wezen en ik kan mijn ervaringen hier op Aarde niet herinneren. Ik werd gevraagd om hier te komen spreken. Op basis van mijn naam werd mijn signatuur in de dimensies ontdekt en nu zit ik hier om tegen jullie te spreken.
Nu is dus de vraag, als ik me niets meer herinner van mijn leven op Aarde, hoe weten we dan dat ik het ben? Natuurlijk weet je dat niet. Want degene, die ik op Aarde was, was een geprogrammeerd systeem. Alles wat ik deed op Aarde was voorgeprogrammeerd. Alles wat ik op Aarde heb ervaren was voorgeprogrammeerd door systemen, want ik was een systeem op Aarde.
Ik was Ludwig op Aarde, die je kunt terugvinden door middel van zijn signatuur. De naam van de levenservaring hier op Aarde heeft altijd een signatuur van het wezen, dat zich in de dimensies bevindt. De herinneringen aan dat leven echter houden geen stand. Alleen ik houd stand, als wie ik ben. Fascinerend.
Wat betekent dit? Je gaat je daardoor iets afvragen. Want wat betekent het, wanneer je in feite sterft en je zoals ik, voor zo'n lange tijd bestaat in het dimensionale bestaan, dat je leven eigenlijk helemaal niet belangrijk blijkt te zijn. Wie je op Aarde was is eigenlijk van geen enkel belang.
Maar de mensen willen zich vasthouden aan herinneringen. Mensen willen spreken met dè Ludwig, die ze zich hier op Aarde herinneren.
