Desteni NL Blog

-Jack-
25 augustus 2007
Dit is Jack en ik ga door.

Ik was gebleven waar Anu naar de Atlantiërs ging en zich voorstelde in een voor de Atlantiërs aanvaardbare verschijning, want de Atlantiërs veroordeelden persoonlijk niet ... ze waren erg ... persoonlijk mocht ik hen graag. Ik vond het leuk om hen te bezoeken. Toen kregen ze veel bezoekers. Kijk, het was niet zo, dat bezoekers van andere planeten elkaar opzochten voor de lol. Hun doel was altjd specifiek, of hun doel was specifiek om iets te leren, zoals in het geval van Satya. Zij had in principe een gebouw waar je kon studeren met een bibliotheek voor de kinderen. Zij trainde bepaalde kinderen voor bepaalde rassen met een bepaald doel, zoals bijvoorbeeld ... de planeten zelf hadden koningen en koninginnen, lords, verdomde goden en godinnen, weet je wel ... afhankelijk van de expressie van zo'n ras. En zij was belast met het onderricht van de kinderen van een bepaald ras en dat deed ze zowat voor alle planeten. Ze nam de kinderen mee naar de dimensies ... ik zou het geen kinderen willen noemen maar "kinduitdrukkingen" – en tourde rond door het universum om ze gewaar te maken van datgene wat bestaat.
Op dat moment bestonden er niet persé conflicten, iedereen deed zijn eigen ding. Iedere planeet had zijn eigen expressie en als ze iets wilden leren of uitzoeken, dan gingen ze het vragen op andere planeten, weet je, zo ging dat, niks bijzonders. Maar de verandering zette in vanaf dat punt op het moment dat Anu zei, "Kijk, ik moet aan goud zien te komen", toen zijn planeet in de problemen zat. Dus Anu ging naar de Atlantiërs.

Hij legde zijn probleem aan hen voor. En zij zeiden, "Oh, dat is interessant" en ze spraken in feite over de kern [in het binnenste] van de Aarde. Waarop Anu onmiddellijk uit zijn dak ging. Hij deed hen een voorstel. Hij zei, "Goed, laat maar zien". Dus de Atlantiërs lieten Anu eerst zien wat zich precies in de kern, de lavakern van de Aarde bevond onder de grond, onder de aardkorst, ik weet niet hoe je dat noemt, maar je weet waarover ik het heb.

In die tijd konden ze interdimensionaal zien, zoals infrarood, maar dan een bijzondere vorm van infrarood, die overal doorheen kon stralen om te weten of het daar bewoonbaar was. Natuurlijk was het daar bewoonbaar, zeker in die tijd, maar ze hielden rekening met het feit dat niet alles even fysiek was, als het nu is. Het was toen meer ... vormbaar, flexibel en toch stabiel, de eigenlijke manifestatie van 3D, maar goed, daarop kom ik nog terug.

Dus Anu was uiteraard verheugd. Want hier bevond zich een manifestatie van de exacte plek waar hij en zijn ras vroeger het goud hadden gehaald. Anu vroeg hen het volgende: "Zou ik mijn planeet hier naartoe kunnen verhuizen?" De Atlantiërs zeiden, dat ze dat zouden overwegen, want dat was nog niet eerder gebeurd. Iedereen zat op zijn eigen planeet en daar bleef het bij. Nooit eerder was iemand met een vraag om hulp gekomen – om met zijn planeet op jouw planeet te gaan zitten.
Maar ze zeiden: "Ok. Datgene wat in de grond zit, is hetgeen waaruit jullie je goud kunnen ontwikkelen, maar jullie planeet moet echter wel in het universum blijven." Ze waren in die tijd in de veronderstelling, dat wanneer wezens de planeten van andere wezens gingen bewonen, hun essenties zich met elkaar tot één vorm gingen vermengen en dat zou veroorzaken dat zich een ander ras zou gaan ontwikkelen. Dus ze wilden liever niet, dat er twee rassen op één planeet woonden. Want  zoals alles toen in de melkwegstelsels en universa bestond was alles één en dat betekende het volgende: één planeet met één ras met één universum en één melkwegstelsel. En op die manier was alles één in een volkomen expressie. En dan had je andere planeten met een ander ras met een ander melkwegstelsel en een ander universum en dat was helemaal één voor die anderen.
Maar zelfs in die eenheid was alles afgescheiden. Een enorme afgescheidenheid. Er bestond een geloof ... een soort profetie, dat twee rassen op één planeet een nieuw ras zouden gaan vormen. Er was dus een bestaanswet. Ja, wetten bestonden ook. Maar het waren onbesproken wetten, die iedereen kende en waaraan iedereen zich hield.

Dus Anu stemde ermee in. Hij en een kleine groep, degenen die nog over waren van het ras van Annunaki, verhuisden naar de Aarde, waar ze onder de aardkorst dichtbij de kern de nodige gereedschappen en modellen plaatsten om van daaruit hun goud te distribueren.
Dit is Jack. Ik zal in het volgende deel uitleggen hoe ze goud maakten en distribueerden.

Terug naar Index