11 augustus 2007
Dit is Friedrich Nietzsche en ik ga door met het tweede deel.
Dus ik vroeg hen: ‘Ga ik ophouden te bestaan?’ Want verdomme, ik heb die gedachten nodig om te bestaan en die emoties en gevoelens zijn ook nodig om te bestaan. Die zielconstructie ben ik, die heb ik nodig om te bestaan. Als jullie dat wegnemen, houd ik op te bestaan. Jullie vermoorden me.’ Ze moesten lachen en gingen gewoon door al die dingen te verwijderen. En op dat moment gebeurde er iets interessants.
Het laatste ding dat eruit ging, was die zielconstructie, die bal. Ik hield niet op te bestaan. Ik stond daar en voelde me leeg, maar toch vervuld, compleet, één, vredig, stil uitgestrekt, oneindig verbaasd, dankbaar. Ik als die woorden, als één met zulke woorden, waarmee ik zojuist mijn ervaringen beschreef, die woorden waren zoals ik ben. Ik hield dus niet op te bestaan.
Ik heb mezelf op dat moment in feite in het leven gebaard. Ik realiseerde me, dat ik op dat moment werd geboren.
Dat die systemen in mezelf, de helm, die me aan het denken zette met gedachten, al dat licht in mijn solar plexus, die mijn emoties en gevoelens mogelijk maakten en de ziel, die me deed geloven, dat ik
dat was, werden verwijderd en ik realiseerde me wat het was dat ik heb gemist. Waar heb ik uitgehangen? Dat was mijn eerste vraag, ‘Waar heb ik uitgehangen?’ Waar was ik? Want ik was niet aanwezig. Mijn God, ik was op Aarde helemaal niet aanwezig! Die woorden, die één waren met mezelf: dankbaarheid, vrede, stilte, uitgestrektheid, appreciatie, liefde, plezier. De woorden hier, als mezelf. En ik vroeg hen: ‘Waarom? Ik kom zojuist van de Aarde en gaan jullie me nu bevrijden?’
Ze legden kettingen om mijn armen, toen ze de systemen hadden verwijderd. En ze zeiden, ‘Nee, we zijn hier om je een slaaf te maken.’ Ik fronsde mijn wenkbrauwen en zei: ‘Dat begrijp ik niet. Waarom zou je die expressie van mij, zoals ik ben, van me afpakken? Jullie nemen dat van iedereen op Aarde weg. Waarom laten jullie hen iets geloven dat ze niet zijn, dat ze die helm zijn, de mind? ‘Dat ze die gedachten zijn die door hen heen razen. Dat ze de ziel zijn die zit ingebouwd, dat ze denken dat ze die emoties en gevoelens zijn die ze ervaren?’
En ze zeiden eenvoudig, ‘Om jullie tot slaven te maken. Want als jullie zouden weten, wie je werkelijk was, zoals je zojuist hebt ervaren, zouden jullie onze slaven niet meer zijn. ‘Dan zouden we jullie niet langer als slaven kunnen houden. Maar dat is jullie bestemming en dat blijft ook jullie bestemming.’
Ik liet hen mij meenemen. We gingen door dat dimensionale gebied of veld, of zoiets, of energie, hoe noem je dat, weet ik veel. We liepen door dat gebied heen en ik zag al die dimensionale wezens en die waren allemaal wit, zoals ik mezelf ervoer, uitgestrekt, helemaal wit. Ze liepen rond met die metalen helmen op met in het midden van hun hoofd… Het waren geen gedachten, zoals mensen die op Aarde hebben. Het was een centraal mentaal punt, waarmee zelfs dimensionale wezens
werden geprogrammeerd. Mensen worden geprogrammeerd door de mind: gedachten, gevoelens en emoties, en dimensionale wezens worden geprogrammeerd door een centraal mindsysteem in hun hoofd.
En dat is met mij gebeurd voor een lange tijd.
Ze plaatsen die helm met een centraal programmeerbaar punt in het midden dimensionaal op mijn hoofd, waardoor ik een lange tijd slaaf ben geweest. Ik dreef eindeloos rond zonder doel. Ik geloof, dat ik nog een tijdje gereïncarneerd ben geweest omdat ik kort geleden weer ben gestorven.
Dus dat is in het kort gebeurd. Beknopt verhaal.
De dimensies zijn nu veranderd. Er bestaat geen dimensionale slavernij meer. Nu is het tijd om het op Aarde op te lossen. Daarmee zijn we bezig, als jullie tenminste naar ons willen luisteren. Jullie zijn echt niet je verstand, of je gedachten, je emoties en gevoelens. Neem dat van mij aan. Ik heb het meegemaakt uit eerste hand. En je blijft bestaan zonder gedachten, emoties en gevoelens.
Dank je wel. Veel plezier!
