11 augustus 2007
Dit is Friedrich Nietzsche en ik ben hier om te praten over mijn ervaringen hier op Aarde, althans wat ik me ervan kan herinneren, en in de dimensies. Ik heb een kort stukje interview hiervoor gedaan, maar ik wist echt niet wat ik moest zeggen, eerlijk waar! Want ik weet niet wie ik was. Ik kan me niets herinneren. Ik heb geen herinnering aan mijn leven hier op Aarde. Ik kan me er niets van herinneren.
Maar er werd me gevraagd om te komen spreken, dus ik ben hier om te spreken en ervaringen te delen, die ik me wél kan herinneren - die van in de dimensies.
Het laatste wat ik me herinner - ik herinner me niets van mijn leven, eerlijk waar, hier op dit moment. Ik weet er niets meer van. Het enige dat ik weet is dat ik overging en alles wit werd. Alles wat wit en ik had die kap op mijn hoofd, die zilveren helm als een kap geplaatst, die vastzat aan mijn hele ruggegraat. Het is geen ruggegraat als je dood bent, maar het zat in de essentie van mijn wezen toen ik overging. Ik had een witte bal middenin mijn solar plexus en die kolkte rond met lichtgevend oranje en geel.
Moet je je voorstellen dat je dood gaat en naar de dimensies gaat en je ziet dat allemaal in jezelf zitten. Het is de ervaring van een soort van science-fictionboek.
Ik ging over, ja het was een oversteek omdat het dimensionale bestaan toen zo ver van de Aarde was afgescheiden. Dus ik ging over en ervoer mezelf alsof ik een science-fiction verhaal zat. Er kwam een wezen naar me toe. Nu moet je je voorstellen dat ik op dat moment aannam dat ik droomde. Dat wezen pakt die metalen helm van mijn hoofd en zet een metalen gouden pen in die witte bal in mijn solar plexus, waaruit oranje en geel licht resoneerde, steekt hem in het midden en alles viel uit. Voordat hij die gouden pin erin stak, dacht ik: 'Dit ben ik, dit is het einde. Ik zal waarschijnlijk nooit meer bestaan.' Maar er gebeurde iets vreemds: ik hield niet op te bestaan. Ik was er nog steeds. Maar die helm was weggenomen en die witte bal in het centrum van mijn solar plexus - als je dat zo wilt noemen in het dimensionale bestaan - was verwijderd en dat hele metalen ding in het gebied van de ruggegraat was weggehaald. Ik noem het maar even het ruggegraatgebied, maar je hebt daar geen fysiek menselijk lichaam meer. Je bent een drijvende essentie, in de vorm van een ei. Maar je bent nog wel in staat om jezelf in de vorm van een beeltenis te projecteren, als je dat zou willen. Althans zo was dat voorheen. In sommige gevallen werkt dat nog zo.
Ik realiseerde me dat ik er nog steeds was. Dat wezen dat al die dingen met me deed nadat ik was overgegaan - weet je, je bent daar en je weet helemaal niets meer. Je hebt daar geen mind, je bent blanco, dat is helemaal uit je gewist. Alles was weggenomen en ik voelde prima op dat moment. Ik voelde me vrij en opgelucht, want ik had de wereld op mijn schouders gedragen en dat was nu weggenomen. Ik stond daar en vroeg me af of ik nog kon praten, want dat metalen mindsysteem was weggenomen, waarmee ik gewend was te denken. Dat ronde ding bij mijn navel was eruit, dat de ziel heet en waarmee ik mezelf altijd definïeerde als wie ik ben. En die fluoriserende oranje en gele energetische wervelingen die maakten dat ik voelde, die me de mogelijkheid gaven om gevoelens en emoties te ervaren - die werden er één voor één uuitgehaald. En terwijl ze daarmee bezig waren, vroeg ik die wezens wat dat voor dingen waren. Toen ze eerst die metalen helm wegnamen zeiden ze: 'Dit was je mind waarmee je gedachten kon denken. Dat systeem op je ruggegraat houdt de hele zaak op zijn plaats als je op Aarde bent in je fysieke menselijke lichaam. De witte bol in het centrum van je solar plexus wordt de zielsconstructie genoemd: een constructie, een systeem om mensen ergens mee bezig te houden. Van de oranje-geel lichtgevende essentie vertegenwoordigt het oranje je emoties en het geel je gevoelens.' Ik zei: 'Als jullie dit uit mij halen, wat gebeurt er dan met mij? Hou ik dan op te bestaan?' Daarop gaven ze geen antwoord.
Ik ga door in het tweede deel. Dank je wel.
